نماز مسافر

«وَ إِذا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيسَ عَلَيکُمْ جُناحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلاةِ.....»
هر گاه در زمين راه مي پيماييد (به سفر مي رويد) بر شما باکي نيست که نماز را کوتاه کنيد.   (نساء: 102)
انسان بايد در سفر، با شرايطي که مي آيد، نمازهاي چهار رکعتي را دو رکعت (يعني شکسته) به جا آورد:

1. سفر او کمتر از هشت فرسخ شرعي نباشد (هشت فرسخ شرعي تقريباً 45 کيلومتر است).
2. از اول سفر قصد پيمودن هشت فرسخ را داشته باشد.
3. به حد ترخصّ برسد.
4. در بين راه، پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برنگردد.
5. نخواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ از وطن خود بگذرد يا ده روز يا بيشتر در جايي بماند.
6. براي کار حرام سفر نکند و خود سفر هم حرام نباشد.
7. بيابانگرد نباشد.
8. شغل او مسافرت نباشد.

در اين مکان ها نماز تمام است:

1. در وطن.
2. در جايي که مي داند ده روز مي ماند يا بنا دارد بماند.
3. در جايي که سي روز با ترديد مانده، يعني معلوم نبوده است که مي ماند يا مي رود و تا سي روز به همين حالت مانده و از آن جا به جايي هم نرفته است؛ در اين صورت بايد بعد از سي روز نماز را تمام بخواند.

وطن کجاست:

1. وطن جايي است که انسان براي اقامت و زندگي خود اختيار کرده است. مثلاً يک شهر يا روستا، خواه در آن جا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد يا خودش آن جا را براي زندگي اختيار کرده است.
2. اگر انسان بدون قصد هميشگي در جايي آن قدر بماند که مردم او را اهل آن جا بدانند، آن جا براي او حکم وطن را دارد.
3. اگر به جايي برود که پيش تر وطن او بوده ولي هم اکنون از آنجا صرف نظر کرده است، نبايد نماز را تمام بخواند. اگر چه وطن ديگري هم براي خود اختيار نکرده باشد.
4. تا انسان قصد ماندن هميشگي در غير وطن اصلي خود را نداشته باشد، آن جا وطن او حساب نمي شود.

اماکن تخيير:
در اين مکان ها مسافر مي تواند نماز خود را تمام يا شکسته بخواند:

1. مسجد الحرام.
2. مسجد النبي در مدينه.
3. مسجد کوفه.
4. حرم امام حسين (ع).